ان الانسان لفی خسر

گاهی برخی آیه های قرآن را آدم با عمق جانش احساس میکند.

خصوصاً حالا که بزرگسالی را تجربه کرده و رو به پیری هستیم تازه می فهمیم پس این عبادات 40 ساله چرا ما را به جایی نرسانده؟!

آن وقت سوره عصر می فرماید: 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ

وَالْعَصْرِ إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِی خُسْرٍ

این زیانکاری را مولوی خیلی زیبا به تصویر کشیده که من همان ابیات مورد نظرم را می آورم  البته آن را در دفتر اول مثنوی  کامل بخوانید چیز بیشتری عایدتان می شود.

ما درین انبار گندم می‌کنیم

گندم جمع آمده گم می‌کنیم

...

اول ای جان دفع شر موش کن

وانگهان در جمع گندم جوش کن

...

گر نه موشی دزد در انبار ماست

گندم اعمال چل ساله کجاست

 

استاد فاطمی نیا خیلی زیبا این موش انبان ما را نشان می داد و می فرمود: 

اعمال و عبادات ما همگی نور دارد، باید اثر و نور این ها را با مراقبه و محافظت نگه داریم و از دست ندهیم. ما متاسفانه غالبا ولخرج هستیم؛ ولخرج نور! اگر از عبادتی نوری کسب کنیم، آن را حفظ نمی کنیم. فورا بارفتارمان آن را خرج می کنیم و از بین می بریم! نماز شب می خوانیم بعد غیبت می کنیم و نور نمازشب از بین می رود، یک نورانیت هم اگر شب به ما بدهند، صبح خرجش می کنیم! یک دعا می خوانیم، با جواب تلخی که مثلا به مادرمان می دهیم، از بین می بریم! خلاصه هرعمل خیری نور دارد، اگر نور ها را حفظ کنیم، به تدریج این نورها جمع شده و قوی می شود و دارای آثار عالیه می شود.