اُنس با شهدا

پیام گذاشته بودند در گروه که جمعه سر مزار شهید رسول تعاون باشیم.

کار خوبی بود.

ما هم رفتیم به همراه مهران حاجیلو و سجاد نصرالهی.

صبح جمعه بود و برخی لابلای مزارها، شهدا را به نظاره نشسته بودند و فاتحه ای می خواندند و سر مزار بعدی می رفتند.

وقتی جمع پراکنده از بالای سر شهدا سر مزار رسول جمع شدند، پس از قرائت فاتحه، بازار خاطرات داغ شد.

حاج باقر نجف پیر از جلیل مؤذن خاطره ای گفت که برایم تازه بود:

... روزی که شهدای کربلای 5 را دفن کردند من جمله شهید جابر سیفی را، عصر با حسن ناخدا و جلیل آمدیم سر مزار شهید سیفی. ردیف پائین این شهدا هم کنده شده بود و داشت آماده سازی می شد. بعد از اینکه جلیل سر مزار شهید سیفی حسابی گریه کرد، همان ردیف پائین آنها که امروز مزار خودشان شده، در یک قبر دراز کشید و با همان چشمان بارانی اش گفت سنگ قبرها را بگذارید. چند تا سنگ گذاشتیم. گفت همه را بگذارید. کمی نصیحت و این چه کاریه و ... ولی اصرار کرد که سنگها را تمام بچینیم. در هر صورت تمام سنگها را گذاشتیم و از آن زیر صدای گریه اش بلند بود. کمی منتظر ماندیم و بعد رفتیم و او را از قبر بیرون کشیدیم با آن چشمهای بارانی اش...

..................

از راست: شهید جابر سیفی، باقرنجف پیر، شهید جلیل مؤذن، داود صادق زاده، مهدی جوان

 

جلیل خیلی زود خودش را به منطقه می رساند و در عملیات تکمیلی کربلای 5 رفیق راه شهید سیفی می شود و در همان قبری که خوابیده بود ، به خواب ابدی فرو می رود.

جلیل مؤذن خوش الحان متولد 12 مهرماه 1345 و شهادت 5 اسفند 1365

ردیف عقب از راست: شهیدجعفر صادق کاملی، شهید باقر سنبلی، شهید باقر نیکزاد، شهید جلیل مؤذن، حسین غفاری، شهید مرتضی میلانی، شهید بهروز درستکار، رضا نگهبان(سرش پائین)

ردیف جلو از راست: شهید گوارا، شهید سعید خیرآبادی، مجید فشاری، شهید رسول تعاون، یعقوب باغبان

 

رؤیای صادقه

از راست: زلفعلی اصغری، نادر ضیایی، شهید علی آذری اهرنجانی، عباس مقدم

 

(به روایت عباس مقدم)

با «علی آذری» همکلاس بودم.

برای همین در جبهه هم با هم بودیم.

در یک دسته و گروهان و گردان.

آن هم گردان قاسم از لشکر 31 عاشورا

راهی عملیات کربلای 5 شدیم.

2 شب بعد از عملیات، شب در حال پیشروی بودیم.

علی یک سربند یازهرا(س) به سرش بسته بود.  

آتش دشمن بی امان می بارید.

گلوله ها صفیرکشان از اطرافمان رد می شدند که ناگاه یک گلوله دوشکا روی قلب علی نشست.

همانجا افتاد!

دستش را برد و سربند زهرا(س) را از سرش کند و با کمی خاک روی زخم قلبش گذاشت.

و همانجا تمام کرد...

و این تمام ماجرا نبود...!

«نادر علی اکبرنژاد» گویی جانش به جان علی بسته بود. او هم افتاد و شهید شد!

ما به ادامه عملیات رفتیم.

آبها که از آسیاب افتاد و تب و تاب عملیات فروکش کرد. آمدیم عقب

نمی دانم شهدا را کجا تخلیه کرده بودند که هنوز جنازه علی به سلماس نرفته بود.

پدرش سراغ بچه اش را می گرفت. می گفت علی شهید شده.

چون جنازه نیامده بود من جرأت نکردم بگویم که علی شهید شده!

اما حیرت من آنجا بود که پدرش گفت من اطمینان دارم که پسرم شهید شده. چند روز بعد از عملیات مادرش خوابی دیده بود که جیغ زنان و گریان از خواب پرید.

گفتم چه شده؟ گفت علی شهید شد. گفتم از کجا می دانی؟ گفت خودم دیدم که گلوله ای به قلبش خورد و او پیشانی بند یازهرایش را روی زخمش گذاشت!

 

علی آذری اهرنجانی متولد 13 بهمن 1348 در سلماس بود که در تاریخ 22 دی ماه 1365 در ادامه عملیات کربلای 5 به شهادت رسید.

نادر علی اکبرنژاد متولد  17 اردیبهشت 1349  در سلماس بود که در تاریخ 22 دی ماه 1365 در ادامه عملیات کربلای 5 به شهادت رسید.

جا مانده ها

پیشنماز: شهید محمد خباز صف اول از چپ دانش پرور، محسن رنجی ، شهید داود عبداله زاده.....................................................دیروز در حسینیه اعظم ثارالله ارومیه صبح در کنار محسن رنجی نشسته بودم و روضه خوان شروع کرد به روضه خواندن. لابلای روضه که صحبت از شهیدان شد، محسن دستم را گرفت و شدید گریه کرد. گویی تمام خاطرات جبهه و بودن در کنار محسن در یک لحظه از جلوی چشمم گذشت و دنبال آن شهیدان آمدند و ...بعد از تمام شدن روضه محسن گفت دیدی ماندیم و آنها رفتند؟!..................این جاماندن همیشه آدم را می آزارد. اما حالا که مانده ایم باید کاری برای شهدا کرد. باید کاری برای نظام کرد. .......................تصویری که همیشه برای محرم در روضه ها برای خودم می سازم جز فراق شهیدان چیزی نیست.