دریغ

 

دریغ، حکایت دو دله‌ها و چند دله‌هاست،

اهالی بروم یا نروم؛ دیگران هستند، حالا فرصت هست، اگر بروم...
دچارشدگانِ اما و اگر و شاید و مگر...
اسیران «اصر و اغلال»*، بند بر پایان، سست رایان و سست پایان؛ روایت آغازهای خوب شد نرفتیم و پایان‌های کاش بودیم...
«دریغ» قصۀ همۀ ماست!
مگر نه این است که حسین یعنی خوب، زیبایی، رسایی و والایی. ما روزی چندبار به حسین و خوبی نه می‌گوییم! هر وقت خوبی سراغ قلبمان را گرفت، هر وقت زیبایی و بایستگی و کار شایسته فرامان خواند و به کار خوب نه گفتیم، ما نیز حسرت‌زده و واماندۀ قافلۀ حسین شده‌ایم...

دریغ، روایت آنانی است که همسفر کاروان حسینی نشدند.

حکایت جاماندگان از هجرت، سعادت، شهادت و همرکابی و حضور در خیمه‌گاه حسین است.

افرادی چون: عبدالله بن حُرّ جُعفی، زیدبن ارقم انصاری، براءبن عارب انصاری و ...

کتاب دریغ، نوشته دکتر محمدرضا سنگری، چاپ اول 1400، انتشارات نوید شیراز

 

*اشاره به آیه 157 سوره اعراف: وَیَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَالَ الَّتِی کَانَتْ عَلَیْهِمْ...

فریاد رس

کتاب فریادرس، روایتی از غدیر تا عاشورا 

نوشته دوست عزیزم برادر توحید اصغرزاده با ویرایش جدید ان شاء الله بزودی منتشر خواهد شد. 

چاپ اول این کتاب قبلاً در دسترس قرار گرفته بود. 

زیارت عاشورا مروری از غدیر تا ظهور

 

گاهی برای دیدن حوادث باید اطراف موضوع را کنکاش کرد. رحلت پیامبر بزرگوار اسلام حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی در روز دوشنبه ۲۸ صفر سال یازدهم هجرى قمرى که اتفاق افتاد، هنوز پیکر مبارکش در آغوش امیرالمؤمنین علی علیه السلام بود که تخم نفاق را در سقیفه کاشتند. غدیر را به فراموشی سپردند و به دنبال انتخاب خلیفه مسلمین از میان کاندیداتورهای آن موقع شدند و موضوع امامت را کنار گذاشتند.

فراموشی غدیر و خانه نشینی امیرالمؤمنین همان است که در زیارت عاشورا می­گوئیم:

فَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً اَسَّسَتْ اَساسَ الظُّلْمِ وَالْجَوْرِ عَلَیْکُمْ اَهْلَ الْبَیْتِ، وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً دَفَعَتْکُمْ عَنْ مَقامِکُمْ ، وَ اَزالَتْکُمْ عَنْ مَراتِبِکُمُ الَّتى رَتَّبَکُمُ اللهُ فیها

یعنی همان مقامی را که در غدیر پیامبر از سوی خداوند به علی داده بود را کناری گذاشتند و بنیان ظلم و جور را بنا نهادند. همین امر باعث شد تا اتفاقات بعدی از شهادت امیرالمؤمنین در محراب، شهادت امام حسن علیه السلام و شهادت امام حسین علیه السلام رقم بخورد. بر همین اساس حضرت زینب(س) در عزای برادرش حسین(ع) چنین ‌گفت:

بِأَبِی مَنْ أَضْحَى عَسْکَرُهُ فِی یَوْمِ الْإِثْنَیْنِ نَهْباً (*)

«…پدرم به فدای کسی که لشکرش در روز دوشنبه غارت شد».

یعنی شهادت امام حسین علیه السلام را برآمده از همان روز رحلت پیامبر و فراموشی غدیر اعلان می کند.

از سوی دیگر زیارت عاشورا همین واقعه را به آخر قضیه یعنی ظهور نیز متصل می گرداند که:

فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذی اَکْرَمَ مَقامَکَ وَ اَکْرَمَنی بِکَ اَنْ یَرْزُقَنی طَلَبَ ثارِکَ مَعَ اِمامٍ مَنْصُورٍ مِنْ اَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ و َآلِهِ

پس از خدایی که مقام تو را بلند و گرامی داشت و مرا هم بواسطه دوستی تو عزت بخشید از او درخواست می ‏کنم که روزی من گرداند تا در رکاب امام منصور از اهل بیت محمد صلی الله علیه و آله باشم.

اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

 

(*)سید بن طاوس، اللهوف فی قتلی الطفوف، ص ۱۳۳، تهران، نشر جهان، چاپ اول، ۱۳۴۸ش