گوش دل

کتاب «مفتاح الفلاح» شیخ بهایی با ترجمه علی بن طیفور بسطامی و با مقدمه حضرت علامه حسن حسن زاده آملی را مطالعه می کردم. 

در بخش ادعیه در اذان و اقامه آن، دعایی برای بعد از اقامه ذکر شده بود که در میان این دعا این فراز از دعا جلب توجه نمود: 

وَ افْتَحْ مَسَامِعَ قَلْبِی لِذِکْرِکَ

و دریچه های گوش دلم را برای یاد خودت بگشا!

این فراز از دعا به همان مرکز فرماندهی انسان یعنی قلب اشاره دارد که در  قرآن نیز اشاراتی بر آن شده است. 

یعنی غیر از این بدن که چشم و گوش و ... دارد، ما صاحب قلبی هستیم که چشم و گوش و ... دارد که تمام سلامت آن به طهارت باطنی است.

گوش خر بفروش و دیگر گوش خر

کین سخن را در نیابد گوش خر(مولوی)

لذا خلوت این دل را باید از اغیار بدور ساخت تا فرشته در آن جای نماید: 

خلوت دل نیست جای صجبت اغیار 

دیو چو بیرون رود فرشته درآید(حافظ)

به جز ثنای جلالش مساز ورد ضمیر 

که هست گوش دلش محرم پیام سروش(حافظ)

این دعا به نقل از کتاب مصباح المتهجد شیخ طوسی ص 32 به قرار زیر است: 

اللَّهُمَّ إِلَیْکَ تَوَجَّهْتُ وَ رِضَاکَ طَلَبْتُ وَ ثَوَابَکَ ابْتَغَیْتُ وَ بِکَ آمَنْتُ وَ عَلَیْکَ تَوَکَّلْتُ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ افْتَحْ مَسَامِعَ قَلْبِی لِذِکْرِکَ وَ ثَبِّتْنِی عَلَی دِینِکَ وَ لاَ تُزِغْ قَلْبِی بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنِی وَ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَهً إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهّابُ

خداوندا به سوى تو رو کرده‌ام. و خشنودى تو را طلبیده‌ام، و پاداش تو را جسته‌ام، و به تو ایمان آورده‌ام. و بر تو توکل نموده‌ام. خداوندا بر محمّد و آل او درود فرست، و دریچه گوش دلم را براى یاد خودت بگشا، و مرا بر دین خود پایدار بدار، و دلم را پس از آنکه هدایتم نموده‌اى منحرف مساز، و از جانب خود رحمتى بر من ببخش، که راستى تو بسیار بخشنده‌اى‌