سریال درمانی

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

سریال درمانی

 

گاهی آدم دوست دارد بنشیند و سریال زندگی اش را برای بار دوم از زاویه ­ای دیگر ببیند. چون همان یکباری که پخش می­شود؛ خودت یکی از نقش­های اصلی داستان را بر عهده داری و نمی توانی خوب همه ماجرا را ببینی!

سریال ژاپنی «آسا» چنین امکانی را در یک مقطع زمانی از کودکی تا سن پیری یک شخصیت برای ما به زیبایی تمام به تصویر می­کشد. شخصیتی که از کودکی رشد می کند و در کنارش آدمهای متفاوتی نقش پدر، مادر، بعدها پدر شوهر و مادر شوهر و خواهر و برادر و ... را همزمان با تحولات کشورشان و گذار از سنت به مدرنیته نشان می­دهد.

هر کسی نقشی دارد اما تمرکز نه بر سودجویی شخصی که کمک به ژاپن و نوع نگاه برای پیشرفت و چگونگی تحول را بسیار ظریف به آدم نشان می دهد.

سریال آسا کانونهای خانواده را در اشکال مختلف با شخصیت های گوناگون به تصویر می کشد. اما با برایندی آرامش بخش و رو به جلو که آموزه های تربیتی خوبی را به نمایش می­گذارد. آدمهایی که بزرگ می شوند و بچه دار می شوند و بچه های آنان در یک مقطع زمانی خلاف آنچه خانواده از آنها انتظار دارند عمل می کنند و چگونگی مسیریابی و کمک خانواده برای پیمودن علایق و رسیدن به آرزوهای مطلوب از اثر گذارترین صحنه های این سریال است. زندگی مسالمت آمیز در کنار اختلاف سلیقه ها و همیاری به هم برای رشد همدیگر زیبایی های این سریال را دو چندان کرده است.

برخلاف سریالهایی (چه ایرانی یا خارجی) که به نوعی تفکرات مخربی چون پدرسالاری یا مادرسالاری، خیانت، عشقهای چند وجهی، زندگی های اشرافی و ... را به بیننده خود القا می کند؛ سریال آسا توانسته تمام تهدیدهای موجود در مسیر زندگی را به فرصت تبدیل کند.

من و همسرم این سریال را به تماشا نشستیم و در غم و شادی بازیگران این سریال سهیم شدیم و هر بار با حس خوبی از پای تلویزیون برخاستیم. گویی یکبار دیگر به تماشای سریال زندگی خودمان نشستیم و برای آینده کوتاهی که از زندگی برایمان مانده نقشه های زیبایی را ترسیم نمودیم.

گاهی به نظرم می رسد برای برخی از خانواده ها بجای مشاوره باید «سریال درمانی» را تجویز کنیم. و یک مجموعه ای از این نوع سریالها را به آنها بدهیم و بگوئیم بروید این را با خانواده نگاه کنید.

 

حسین غفاری

شنبه 18 بهمن 1399