خواب قرضی

از راست برادر جانباز محرم مصطفوی، شهید مهدی باکری..............................................................................(داستانک)چشم­هایش کاسه خون شده بود. گویی خواب را همانجا کشته بود.همه وزن بدنش آویزان پلک­هایش بود. ابروهایش را تا وسط پیشانی­اش بالا کشیده بود تا پلک­ها روی هم نیافتد. حرف­هایی که از دهانش بیرون می ­آمدند، گاه لابلای جملات به خواب می ­رفتند و مفهوم نمی­ شد. تنها از پیش و پس کلمات می­ فهمیدیم که منظورش چیست. وضعیت بچه ­ها را در خط پی­ گیر بود. بعد از نماز صبح توی آن تق و توق نمی­دانم کی به خواب رفته بودم که بی­سیم­چی بیدارم کرد. آفتاب از زمین یک وجب بالا رفته بود. پس دو ساعتی خوابیده بودم. اما همین دو ساعت نفسم را باز کرده بود. اما «آقا مهدی» هنوز بچه ­ها را رصد می­ کرد تا به مقصد برسند. کاش می­ شد خوابم را به «آقا مهدی» قرض می­دادم!