رجبیه

 

هو

دلا بسوز که سوزِ تو کارها بِکُنَد

نیازِ نیمْ شبی دفعِ صد بلا بِکُنَد

عِتابِ یارِ پری چهره عاشقانه بکش

که یک کرشمه تلافیِّ صد جفا بکند

ز مُلک تا ملکوتش حجاب بردارند

هر آن که خدمتِ جامِ جهان نما بکند

طبیبِ عشق مسیحا دَم است و مُشفِق، لیک

چو دَرد در تو نبیند که را دوا بکند؟(حافظ)

خداوند توفیق دهد که در این ماه رجب، نقبی به این ادعیه مأثوره بزنیم تا مگر سر از کوی یار برآوردیم! چه اینکه خداوند « یُعْطِی الْکَثیرَ بِالْقَلیلِ‌» است و اگر بخوانی اجابت می فرمایند: «یا مَنْ یُعْطی مَنْ سَئَلَهُ‌» و ما همه می دانیم و این تجربه را داریم که خداوند قدیم الاحسان است و « یا مَنْ یُعْطی مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ‌ و مَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ» حتی به کسی که نخواسته و حتی به کسی که او را نمی شناسد عطا کرده.

ای کریمی که از خزانهٔ غیب

گبر و ترسا وظیفه‌خور داری

دوستان را کجا کنی محروم

تو که با دشمن این نظر داری

(سعدی)

به خودمان غره نشویم عطای الهی حتی قبل از آنی که ما استحقاقش را داشته باشیم محقق شده: « یَا مُبْتَدِئاً بِالنِّعَمِ قَبْلَ اسْتِحْقَاقِهَا»

البته خواستن ما کجا و خواستن اهل معنا کجا؟!

آیت الله علی محمد اژه ای (ره) از علمای اهل معنا و سیر و سلوک اصفهان و از شاگردان آیت الله شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی (ره)، پدر شهید بزرگوار علی اکبر اژه ای (از شهدای دفتر حزب جمهوری اسلامی)، است. در کتاب «خورشید: یادمان آیت‌الله میرزا علی‌محمد اژه‌ای » نوشته علیرضا صلواتی، انتشارات آرما، (ص 43) دیدم که ایشان گفته­اند:

«هر دعایی در کتابهای زادالمعاد مجلسی و کتاب حاج شیخ عباس قمی بود را خوانده ام. اگر گفته اند هزاربار، هزاربار خوانده ام. اگر گفته اند صد بار، صد بار خوانده ام. اعمالی را که پیغمبران و ائمه به طور خاص سفارش کرده اند را حداقل یک بار انجام داده ام.»

این عالم وارسته به محضر حضرت امام عصر روحی له الفدا شرفیاب و مدال رضایت ایشان را نیز دریافت کرده بود.

گر چه وصالش نه به کوشش دهند

هر قَدَر ای دل که توانی بکوش

لطفِ خدا بیشتر از جرمِ ماست

نکتهٔ سربسته چه دانی؟ خموش

(حافظ)

   

روزنامه کربلای پنج!

 

37 سال برای خودش یک عمر است. اما برخی اخبار و یا خاطرات کاملاً به روز و تازه است. گویی از آن روز تا حالا روزنامه کربلای 5 برای خودش چاپ می شود. 

همیشه مطالبش تازه است. هنوز حرف برای گفتن دارد. 

چون به قول شاهدان عینی درهای آسمان در کربلای 5 باز شد، تمام کربلای 5 با رزمندگانش، شهیدانش، فرماندهانش، خاطراتش و ... همه و همه آسمانی شده اند.  

و حالا به قول خواجه حافظ: 

 

یک قِصّه بیش نیست غمِ عشق، وین عجب

کز هر زبان که می‌شنوم، نامکرّر است

دعا

دعا تنها برای بردن ثواب خوانده نمی شود، هرچند دعا آن را هم دارد:

«چونکه صد آمد، نود هم پیش ماست»

دعا آموزه های زیادی را در خود دارد:

به ما می آموزد که چگونه با خدای خود صحبت کنیم.

به ما می آموزد که چگونه از نعمتهای الهی تشکر کنیم.

به ما می آموزد که به دور و برمان چگونه نگاه کنیم.

به ما می آموزد که به ریشه اصلی خیرات برسیم.

دعا ما را همیشه متصل نگه می دارد

دعا دل ما را جلا می دهد ...

حضرت ام البنین

 

...بانو عَلَم در مُشت عباس تو می‌چرخد
عالم سرِ انگشت عباس تو می‌چرخد
 
بانو گره خورده به کار ما، گشایش کن
امشب بیا ما را به عباست سفارش کن... 

مجتبی شکریان

به تماشا برویم

 

چقدر پیامبرانی که وقتی مبعوث شدند، مردم از او معجزه خواستند! و برخی از پیامبران برای آنان معجزاتی را به اذن پروردگار آوردند که مشروح آنها در قرآن کریم ذکر شده است.

در همین قرآن کریم به خود ما اشاره می کند و سوال می کند «آیا نمی بینید؟!» چرا که ما و اطراف ما پر است از آیات و نشانه­ها و به عبارتی پر است از معجزه ها:

وَفِی الْأَرْضِ آیَاتٌ لِلْمُوقِنِینَ وَفِی أَنْفُسِکُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ (الذاریات آیات 20 و 21)

حتی ما را تشویق می کند که به شتر بنگریم:

أَفَلَا یَنظُرُونَ إِلَى ٱلإِبِلِ کَیفَ خُلِقَت(غاشیه آیه 17) و بدنبالش چشم را در طبیعت می گرداند و می گوید همچنین است به آسمان و کوه و زمین هم نظری بیافکنید.

مرحوم آیت الله علی صفایی هم همین را می گوید که:

معجزه؛ طبیعت نامأنوس است و طبیعت؛ معجزه مأنوس.

(در واقع) تمام طبیعت معجزه ای است که با آن مأنوس شده ایم و تمام معجزه ها طبیعت هایی هستند که با آنها اُنس نداشتیم.

سهراب سپهری در شعر «سوره تماشا» با بهره گیری از قرآن خواسته همین کار بکند و ما را به تماشای همین طبیعت ببرد بی آنکه چیز خارق العاده ای را به ما نشان دهند:  

به تماشا سوگند

و به آغاز کلام

و به پرواز کبوتر از ذهن

واژه ای در قفس است

حرف هایم ، مثل یک تکه چمن روشن بود

من به آنان گفتم:

آفتابی لب درگاه شماست

که اگر در بگشایید به رفتار شما می تابد

و به آنان گفتم : سنگ آرایش کوهستان نیست

همچنانی که فلز، زیوری نیست به اندام کلنگ

در کف دست زمین گوهر ناپیدایی است

که رسولان همه از تابش آن خیره شدند

پی گوهر باشید

لحظه ها را به چراگاه رسالت ببرید

و من آنان را، به صدای قدم پیک بشارت دادم

و به نزدیکی روز ، و به افزایش رنگ

به طنین گل سرخ ، پشت پرچین سخن های درشت

و به آنان گفتم :

هر که در حافظه چوب ببیند باغی

صورتش در وزش بیشه شور ابدی خواهد ماند

هر که با مرغ هوا دوست شود

خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود

آنکه نور از سر انگشت زمان برچیند

می گشاید گره پنجره ها را با آه

زیر بیدی بودیم

برگی از شاخه بالای سرم چیدم ، گفتم:

چشم را باز کنید ، آیتی بهتر از این می خواهید؟

می شنیدیم که به هم می گفتند

سِحر می داند،سِحر!

سر هر کوه رسولی دیدند

ابر انکار به دوش آوردند

باد را نازل کردیم

تا کلاه از سرشان بردارد

خانه هاشان پر داوودی بود

چشمشان را بستیم!

دستشان را نرساندیم به سر شاخه هوش

جیبشان را پر عادت کردیم

خوابشان را به صدای سفر آینه ها آشفتیم