دریغ

 

دریغ، حکایت دو دله‌ها و چند دله‌هاست،

اهالی بروم یا نروم؛ دیگران هستند، حالا فرصت هست، اگر بروم...
دچارشدگانِ اما و اگر و شاید و مگر...
اسیران «اصر و اغلال»*، بند بر پایان، سست رایان و سست پایان؛ روایت آغازهای خوب شد نرفتیم و پایان‌های کاش بودیم...
«دریغ» قصۀ همۀ ماست!
مگر نه این است که حسین یعنی خوب، زیبایی، رسایی و والایی. ما روزی چندبار به حسین و خوبی نه می‌گوییم! هر وقت خوبی سراغ قلبمان را گرفت، هر وقت زیبایی و بایستگی و کار شایسته فرامان خواند و به کار خوب نه گفتیم، ما نیز حسرت‌زده و واماندۀ قافلۀ حسین شده‌ایم...

دریغ، روایت آنانی است که همسفر کاروان حسینی نشدند.

حکایت جاماندگان از هجرت، سعادت، شهادت و همرکابی و حضور در خیمه‌گاه حسین است.

افرادی چون: عبدالله بن حُرّ جُعفی، زیدبن ارقم انصاری، براءبن عارب انصاری و ...

کتاب دریغ، نوشته دکتر محمدرضا سنگری، چاپ اول 1400، انتشارات نوید شیراز

 

*اشاره به آیه 157 سوره اعراف: وَیَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَالَ الَّتِی کَانَتْ عَلَیْهِمْ...

بندگی

 

وظیفه ما جز عبادت و بندگی چیزی نیست .

خداوند فرمودند: 

وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ (ذاریات/56)

برای همین به ما آموختند که بگوئیم: 

إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَإِیَّاکَ نَسْتَعِینُ (حمد/5)

حافظ چه خوش گفته که :

در کوی عشق شوکت شاهی نمی‌خرند

اقرار بندگی کن و اظهار چاکری