خوابی که گم شد!

شهید علی حمدالهی 

خوابی که گم شد!

گویی حوض چشمانم لبریز از آب شده است. کافیست پلک چشمهایم فرود آید و آن را به جوی اشک بسپارد.

تصاویر، در پشت این آب لرزان چشمهایم می ­رقصد. پلک می­زنم تا تصویر روشن شود. هوای روشنی از جنس صبح اما بدون آفتاب و یا اینکه آفتابی که تنها نور دارد برای روشنی، فضا را پر کرده است. مفهومی از زمان، حواسم را پرت نمی­کند. فارغ از هرگونه زمان و مکان به دیدن چیزی می­نشینم که تا بحال آن را تجربه نکرده­ام. بازخوانی خاطره نبود. بلکه گویی رخنه در زمان و مکان پدید آمده است و من از این فرصت بدست آمده به دیدار عزیزی در آن سوی عالم می­روم.

سیال می­شوم و دیگر قوانین جاذبه، مرا پابند خود نمی­کند.

از آغاز جاری شدن آبی در زمین شروع می­کنم و کمی از آن فاصله می­گیرم در ادامه آبی به پهنای رودی آرام را می­بینم. آدمهایی که ایستاده ­اند روی آب و با جاری آب، روانند. همه لباس بسیجی دارند. «داود عبدالله پور» را از میان آنان بازمی­شناسم. لبخندی می­زند. معصومیت همیشگی­اش روی صورتش پیداست.

اوج می­گیرم. در دوردست انگار کسی ایستاده است. به سمتش می­روم. «علی حمدالهی» با آن لباس چریکی­ اش، یکی دو سال قبل از شهادتش را تداعی می­کند. به شدت در آغوشش می­گیرم. دستهایم را دور گردنش حلقه می­کنم و فشار می­دهم. داود پیدایش می­شود. قبل از آنی که من به علی بگویم عوض شده ­ای؛ داود به من می­گوید خودت عوض شده ­ای. علی را به سینه می­چسبانم. آنقدری که گویا می­خواهم وجودم را در کالبد او جای دهم. شوق می­ آید. نفسم در سینه حبس می­شود و چشمهایم بارانی می­شود.

ناگهان از خواب برمی­ خیزم. هنوز گرمای هم­ آغوشیم با علی را احساس می­کنم. بدنم سرد می­شود. خودم را با اشتیاق به زیر پتو می­سپارم تا مگر هنوز گرمای علی را حس کنم. چشمها را می­بندم اما این بار گویا که بخواهم یک فیلم را دوباره ببینم، قطعاتی از خوابم را مرور می­کنم. خاطرات مزاحم می­شوند. تصاویر خواب و بیداریم به هم می­ آمیزند و تفاسیر ذهن فعال می­شود. نمی­توانم خودم را رها سازم. گویی در میان همهمه هزاران نفر بخواهم بخوابم. بارها در جایم جابجا می­شوم. کاش می­شد تنها با یک کلید روشن و خاموش، همه چیز را خاموش می­کردم تا دوباره علی را در آن صحرا می­دیدم. اما خوابم گم شد!

قبل از آنکه تمام آنچه دیده بودم را هم گم کنم؛ آنها را به واژه­ ها می­سپارم و در قفس کاغذ رها می­کنم.

نورِ جان در ظلمت‌آبادِ بدن گم کرده‌ام / آه ازین یوسف‌ که من در پیرهن ‌گم کرده‌ام

چون نفس از مدّعای جست‌وجو آگه نی‌ام / این‌قدر دانم‌ که چیزی هست و من‌ گم‌ کرده‌ام

(بیدل دهلوی)

 

حسین غفاری / ساعت 3:30 صبح، 13 آبان 1401