سریال درمانی

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

سریال درمانی

 

گاهی آدم دوست دارد بنشیند و سریال زندگی اش را برای بار دوم از زاویه ­ای دیگر ببیند. چون همان یکباری که پخش می­شود؛ خودت یکی از نقش­های اصلی داستان را بر عهده داری و نمی توانی خوب همه ماجرا را ببینی!

سریال ژاپنی «آسا» چنین امکانی را در یک مقطع زمانی از کودکی تا سن پیری یک شخصیت برای ما به زیبایی تمام به تصویر می­کشد. شخصیتی که از کودکی رشد می کند و در کنارش آدمهای متفاوتی نقش پدر، مادر، بعدها پدر شوهر و مادر شوهر و خواهر و برادر و ... را همزمان با تحولات کشورشان و گذار از سنت به مدرنیته نشان می­دهد.

هر کسی نقشی دارد اما تمرکز نه بر سودجویی شخصی که کمک به ژاپن و نوع نگاه برای پیشرفت و چگونگی تحول را بسیار ظریف به آدم نشان می دهد.

سریال آسا کانونهای خانواده را در اشکال مختلف با شخصیت های گوناگون به تصویر می کشد. اما با برایندی آرامش بخش و رو به جلو که آموزه های تربیتی خوبی را به نمایش می­گذارد. آدمهایی که بزرگ می شوند و بچه دار می شوند و بچه های آنان در یک مقطع زمانی خلاف آنچه خانواده از آنها انتظار دارند عمل می کنند و چگونگی مسیریابی و کمک خانواده برای پیمودن علایق و رسیدن به آرزوهای مطلوب از اثر گذارترین صحنه های این سریال است. زندگی مسالمت آمیز در کنار اختلاف سلیقه ها و همیاری به هم برای رشد همدیگر زیبایی های این سریال را دو چندان کرده است.

برخلاف سریالهایی (چه ایرانی یا خارجی) که به نوعی تفکرات مخربی چون پدرسالاری یا مادرسالاری، خیانت، عشقهای چند وجهی، زندگی های اشرافی و ... را به بیننده خود القا می کند؛ سریال آسا توانسته تمام تهدیدهای موجود در مسیر زندگی را به فرصت تبدیل کند.

من و همسرم این سریال را به تماشا نشستیم و در غم و شادی بازیگران این سریال سهیم شدیم و هر بار با حس خوبی از پای تلویزیون برخاستیم. گویی یکبار دیگر به تماشای سریال زندگی خودمان نشستیم و برای آینده کوتاهی که از زندگی برایمان مانده نقشه های زیبایی را ترسیم نمودیم.

گاهی به نظرم می رسد برای برخی از خانواده ها بجای مشاوره باید «سریال درمانی» را تجویز کنیم. و یک مجموعه ای از این نوع سریالها را به آنها بدهیم و بگوئیم بروید این را با خانواده نگاه کنید.

 

حسین غفاری

شنبه 18 بهمن 1399

بانوی بهشت

در شب ولادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها تبریک ها و پیامهایی از این ور و آن ور می آمد . دوست خوبم حجت الاسلام محمد حسنی شعری را فرستاده بود که منقلبم کرد. در اینترنت دنبالش گشتم دیدم از آقای کاظم بهمنی است.

همان را کارت تبریکی کردم و برای دوستان فرستادم.

ارزش باز نشر داشت:

 

شب تاریک کنار تو به سر می آید
نام «زهرا» به تو بانو چقدر می آید

آبرو یافته هر کس به تو نزدیک شده ست
خار هم پیش شما گل به نظر می آید

و نبوت که به یک معجزه آوردن نیست
 از کنیزان تو هم معجزه بر می آید!

به کسی دم نزد اما پدرت می دانست
وحی از گوشه ی چشمان تو در می آید

پای یک خط تعالیم تو بانو والله
عمر صد مرجع تقلید به سر می آید

مانده ام تو اگر از عرش بیایی پایین
چه بلایی به سر اهل هنر می آید

مانده ام لحظه ی پیچیدن عطر تو به شهر
ملک الموت پی چند نفر می آید؟!

کاظم بهمنی

 

رونمایی از خدمات همسر

هوالمحبوب

 

به «افسانه» گفتم ما زور می زنیم و سالی، دو سالی یک عدد محصول می دهیم بیرون مثل یک کتاب!

تازه چقدر دبدبه و کبکبه دارد، رونمایی، جلسه نقد و بررسی، گزارش ...

اما تو هر روز محصول بیرون می دهی. برنامه های تو فشرده است. محصولاتت روزانه و متنوع است مثل ناهار، شام، کار منزل و ...

اما چون هر روز این اتفاقات می افتد ما به آن عادت می کنیم.

اگر قرار بود هر روز ظهر از غذاهای لذیذ تو رونمایی کنیم، می دانی چه اتفاقی می افتاد!؟

متشکرم که چراغ خانه را گرم و روشن نگه داشته اید.

گاهی باید به شانه هایی که پایمان را روی آن گذاشته ایم تا بزرگ به نظر برسیم؛ نگاهی داشته باشیم.

حسین غفاری

10 بهمن ماه 1399

اذان شهید باکری نیست!

چندی پیش در یکی از گروههای مجازی صدای اذانی را گذاشتند که ذیل آن هم نوشته بودند:

طنین اذان با صدای شهید باکری در لشکر عاشورا

برای ما که در لشکرعاشورا بودیم کمی این مطلب عجیب می نمود. 

وقتی به جناب اینترنت متوسل شدیم دیدیم برخی خبرگزاری ها هم همین را اینگونه منتشر کرده اند. 

یکی از دوستان بالاخره زحمتش را کشید و در برنامه باد صبا که تقویم اذان گو هست و تعداد زیادی آرشیو اذان دارد آن را استخراج کرد که این اذان شهید باکری نیست!

این صدای اذان حزین متعلق است به حجت الاسلام اسماعیل پور است. 

چیزی که مرا اذیت می کند این است که ما هرچه به دستمان می رسد زود در فضای مجازی دست به دست نکنیم. و کمی در اطراف مطالب فکر کنیم. 

واقعاً الان می بینم که چرا علمای قدیم اجازه روایت می گرفتند!

شاید الان باید برای فضای مجازی هم اجازه انتشار مطلب گرفت. 

 

وصال یاران

امشب در حسینیه امام خمینی، مداح مجلس جناب حجت الاسلام اکبرپور چند بیت از یکی از غزلهای «نیر تبریزی» را در حضور مقام معظم رهبری خواند از زبان علی علیه السلام در رفتن حضرت زهرا سلام الله علیها.

میرزا محمد تقی مامقانی یا میرزا محمدتقی حجت‌الاسلام متخلص به نیر متولد 1248 ه ق (4 آبان 1211 ش) در تبریز متولد شده است. مراثی او در باب کربلا فوق العاده است. نیر در 12 رمضان سال 1312 ه ق دار فانی را وداع گفته و پیکر ایشان در وادی السلام دفن شده است.

جا دارد این غزل دوباره باز نشر شود:

 

بگذار تا بماند چشمم به رهگذاران
پاداش آن که نشناخت ؛ قدر وصال یاران
ای ابر نوبهاری باران نبار دیگر
طوفان چشم امروز؛ بگرفته جای باران
یارب مباد کس را حیران؛ دو دیده چون من
چشمی به روی منظور؛ چشمی به ناقه داران
ما بار ناقه بستیم، دل ماند پیش دلدار
کارم به مشکل افتاد؛ ای خیل هم قطاران
ای ساربان خدا را، آهسته ران که شاید
دیگر فتد به رویش؛ چشم امیدواران
چشمی به روزگاری، بودم به گل عذاری
رفتیم و ماند بر چشم؛ حسرت به روزگاران
بو کآن ستاره روز، بار دگر بتابد
هر شب شمارم اختر؛ چون چشم شب گذاران
درد دل ضعیفم ناگفته ماند با دوست
لختی عنان بدارید؛ ای خیل رهسپاران
رفت از خزان هجران گلهای عیش بر باد
دریاب بوستان را ؛ ای شوکت بهاران
از پا فتادگانیم بگذر ز ما و نگذار
ما را در این بیابان؛ ای میر شهسواران
رحمت به روزه داران از فضل او عجب نیست
ای ابر ! هین فروبار؛ بر فرق میگساران
گو چشم روزگاران بر حال ما بگرید
گر لطف شه نگیرد؛ دست گناهکاران
فروانروای محشر مینو گسار کوثر
دادار بنده پرور؛ سالار تاجداران
باد صبا به جانان بر گو که مانده «نیّر»
دور از تو با دل زار؛ اندوه غم هزاران

غزل 189 از دیوان نیر

با مقدمه و تصحیح دکتر بهروز ثروتیان

ابر هدایت

گاهی از اشعار حافظ تک بیتهایی را انتخاب می کنم و طرحی می زنم که هم برای خودم جذاب است و لذت می برم و هم شاید دوستان از آن استفاده کنند. خصوصا در این فضای مجازی که یک بیت آدم را کافی است.

خصوصا این غزل که چند تا کار از آن انجام داده ام:

مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم

به ولای تو که گر بنده خویشم خوانی
از سر خواجگی کون و مکان برخیزم

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زان که چو گردی ز میان برخیزم

بر سر تربت من با می و مطرب بنشین
تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم

خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات
کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم

گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم کش
تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم

روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم

 

 

کربلای مکرر

عملیاتها گویی کربلاهای مکرری بودند که »هل من معین» می طلبیدند!

تازه وقتی این عملیاتها به نام کربلا مزین میگشت این تداعی دوچندان میشد. 

عملیات کربلای 5 برای من خاطره ای تلخ است!

چه اینکه آدم در کنار دریای زلال معرفت نشسته باشد و بی آنکه جرعه ای بنوشد، برگردد.

حالا اگر صد کتاب هم بنویسم جبران مافات نکرده ام.

بهای سنگین ماندن، چیزی نیست که بتوان آن را پرداخت!

چهارتا عکس را کنار هم گذاشتن و هفته و چله و سالگرد گرفتن، دلخوش کنک های نفس اماره است.

باید بگویم روی سنگ قبر من بنویسند: در سال 1365 اسیر خاک شد و حالا زیر خاک شد!

خداوندا قدم سیر ما را از وصول به خوبانت کوتاه مفرما

و با ما به لطف و مهرباتیت رفتار کن نا با عدلت

 

 

 

 

حاج حمید فاسونیه چی

 

سالها پیش وقتی کتاب پیر پیشگام که خاطرات آقای حاج حمید فاسونیه چی بود را به همراه نویسنده آن آقای مصطفی قلیزاده علیار و آقای نوروزی مسئول وقت حوزه هنری انقلاب اسلامی به منزل ایشان بردیم تا از کتاب چند جلدی تقدیم ایشان کنیم با هم خوش و بشی کردیم و کتابها تقدیم شد. 

فرصتی شد عکسی با هم بگیریم. هر چند خاطرات زیادی را با خود برد و برخی اسرار را که برخی به نوشتن نمی آمد که شمه ای از آنها را در منزل برای ما گفت اما آنهایی را که لازم بود در کتابش آورد. دست آقای قلیزاده درد نکند.

شنیدیم ظهر امروز دوشنبه 15 دی ماه 1399 ایشان به رحمت خدا رفتند. 

 

بخشی از کتاب:

حاج حمید فاسونیه چی در سال 1310 در شهر ارومیه به دنیا آمد و در خانواده ای مذهبی تربیت یافت. او از دوران تحصیلات دبیرستانی به ارشاد بعضی از علمای بزرگ شهر و به پیشنهاد پدرش، وارد حوزه علمیه شده، ادبیات عرب و مقدمات علوم و معارف دینی را طی چهار سال فرا گرفت و در سال 1328 برای ادامه تحصیل به شهر مقدس قم مهاجرت کرد. بعد از دو سال ادامه تحصیل در حوزه علمیه قم، بنا به عللی به تهران رفت و در مدرسه علمیه مشیریه از کتابهای فقهی و اصولی ادامه تحصیل داد. اما مسائلی سر راه زندگی این جوان مذهبی طالب علوم دینی قرار گرفت که ادامه راه دانش و روحانیت را بر او غیر ممکن ساخت.

از آن پس حمید فاسونیه چی علی رغم میل باطنی، در تهران وارد آموزشگاه ژاندارمری شد و در این پایگاه کمر خدمت به کشور و ملت بست و طی این مرحله با همرهی توفیق الهی برایش مقدور گردید هر چند در این راه سختی ها دید و مرارتها کشید.

 او از اولین فعالان انقلابی و مذهبی در ارومیه و استان آذربایجان غربی و خرم آباد لرستان بود که در لباس یک ژاندارم مسلمان و متدین بر خلاف جریان ضد رژیم پهلوی حرکت کرد. استوار حمید فاسونیه چی در پادگانهای محل خدمت خود با سربازان ونیروهای تحت فرمانش نماز جماعت برپا می کرد و به موعظه آنان و تبلیغ معارف دینی و تدریس قرآن می پرداخت.

علاوه بر اینها، ارتباط صمیمی و نزدیک او با روحانیون بانفوذ و انقلابی ارومیه و انتقاداتش از عوامل وفادار به شاه و حتی انتقاد از شخص محمد رضا شاه پهلوی، بیشتر موجب پرونده سازی در سازمان ضد اطلاعات هنگ ژاندارمی ارومیه و تهران گردید و بالاخره حکم تبعیدش به خرم آباد صادر شد. او در خرم آباد هم با روحانیون مبارز و بزرگ و افسران و درجه داران متدین و غیرتمند ارتباط دوستانه برقرار کرد و به فعالیتهای انقلابی خود تداوم بخشید. همین فعالیتها باعث شده که عوامل رژیم شاه به فکر حذف او از بدنه ژاندارمی بیفتند. ولی او با هوشمندی خود و همکاری دوستانش توانست حکم بازنشستگی اش را بگیرد و قبل از آنکه اخراجش کنند، در 41 سالگی بازنشسته شود!

از آن به بعد در ارومیه همگام با روحانیون مبارز به خصوص شاخص ترین روحانی پیشگام منطقه در انقلاب اسلامی حضرت حجت الاسلام والمسلمین آقای شیخ غلامرضا حسنی، در صف مقدم  نهضت اسلامی به فعالیت خود ادامه داد. حاج حمید فاسونیه چی بعد از انقلاب اسلامی دارای مسئولیت های بسیاری بوده است و او پدر شهید، پدر بزرگ شهید و برادر شهید است. خاطرات این مبارز پیشگام 80 ساله، از جهات گوناگونی به ویژه روند شکل گیری انقلاب اسلامی در ارومیه و مبارزات نیروهای مسلمان و انقلابی این شهر قابل تأمل و خواندنی است....

 

 

عالم فانی

بازه زمانی تولد تا مرگ مثلا 60 سال از یک زاویه مدت زمان زیادی است.

از یک زاویه بسیار کوتاه است و به قول دوستی که زمین شناس بود گفت گاهی که به سنگهای معدنی نگاه می کنم و قدمت آنها را می بینم به عمر کوتاه خودمان می خندم!

هر چه هست در این بازه ما با دوستانی آشنا شدیم که سر از این عالم فانی بیرون بردند و نادیده ها را دیدند. و برخی چنان از کنار ما پر کشیدند که دیگر گویی نیستند و نبودند!

در هر صورت امیدوارم  به قول حافظ ما قبل از ترک این عالم از عالم فانی سری به عالم باقی بزنیم:

 

زان پیشتر که عالم فانی شود خراب

ما را ز جام باده گلگون خراب کن

آمین

دلتنگی

 

دلتنگی انواع دارد!

در مواقع مختلف برخی از آنها را آزموده ام. 

وقتی نوجوان بودم دوری از مادرم...

وقتی جبهه بودم دوری از دوستانم ...

وقتی ازدواج کردم دوری از همسر و فرزندانم...

وقتی...

اما دلتنگی برای سردار حاج قاسم سلیمانی که یار و یاور رهبر معظم انقلاب بود...

برای حاج قاسم که تبلوری از یک مرد پرورش یافته مکتب اسلام بود...

حاج قاسمی که دوست و یار مهدی باکری بود ...

حاج قاسمی که جایش به سختی پر می شود، از جنس دیگری است. 

خداوند ما را از شهدا جدا نفرماید.