مثل سعید طلیسچی

 

سختی کار آنجاست که قبل از انقلاب را دیده باشی

پیروزی انقلاب را هم دیده باشی

و از آن میان، راه سعادت را در ورود به سپاه ببینی تا پاسدار انقلاب باشی.

بعد بروی جهاد سازندگی تا بتوانی از دست محرومان بگیری.

برای جهاد معنوی هم بروی جبهه تا توشه برداری

بعد هم از تربیت معلم قبول شد تا شاید دست دانش آموزان را بگیرد.

اما جهاد اکبر سعید آنجا بود که خودش زودتر از همه راهی قله شد و آنجا ماندگار شد تا چراغ راه باشد.

شهید سعید طلیسچی یعنی به تمام معنا انتخاب درست و انسانی به تمام مخلص، با این همه در وصیتش می نویسد:

«در تشییع جنازه من، از خدا بخواهید که گناهم را ببخشد.»

مثل شهدا باشیم

مثل شهید سعید طلیسچی  

مثل مجید

باید مثل مجید بود تا بتوانی کربلای عصر خود را بشناسی و برای هدیه خونت به آنجا بشتابی.

باید مثل مجید باشی تا نعمت انقلاب را بشناسی تا در وصیت نامه خود برای آیندگان بنویسی که این کشتی موج شکن انقلاب عظیم اسلامی را به ساحل سعادت و نجات برسانید. اگر نرسانید ما(شهیدان) از شما شِکوِه خواهیم کرد.

باید مثل مجید بود تا از درس و مشق و دانشگاه خود در خارج از کشور دست بشویی تا بیایی به ندای هل من ناصر ینصرنی امام پاسخ داده باشی.

مثل مجید باشیم

مثل شهدا

مثل شهید مجید امینی فر

مثل علی

 

مثل علی بودن شاید سخت باشد!

آدم یک زمانی مسئول ستاد تیپ 110 شهید بروجردی باشد اما بیاید در جنوب و مانند یک نیروی ساده و گمنام باشد.

ساده و بی ادعا

مثل علی بودن شاید سخت باشد؛

که تمام وجودت مهربانی و لبخند باشد تا هر که از کنارت می گذرد در مغناطیس محبتت گرفتار شود.

و شهید علی حمدالهی اینگونه بود.

مثل شهدا باشیم.

مثل علی باشیم.

مثل سعید

می گفت:

«مسافرم، مسافر خسته ، مسافری که از چندین سال گذشته شروع به مسافرت کرده ام و حالا هم به مقصد نرسیده ­ام. »

شهید سعید خیرآبادی خود را در این دنیا مسافر می دید. برای همین مراقب بود از راهی برود که دیگران در پیروی از او به اشتباه نیفتند. برای همین در یکی از نامه هایش نوشت:

«می­خواهم بروم در حالی که دیگر جای پایی نیز به جا نگذارم. چرا که آن وقت، دیگر مسافران را به اشتباه می ­اندازم و می­ ترسم بعد از رفتن من، باز دیگران به اذیت بیافتند. می ­خواهم چنانکه هنگام شروع مسافرت نامی نداشتم به هنگام رفتن نیز [نامی] به جا نگذارم.»*

مثل شهدا باشیم

مثل سعید باشیم

و مثل سعید مسافر کوی خدا شویم...

 

* از کتاب «مسافر» مجموعه مکاتبات شهید سعید خیرآبادی

مثل کریم

 

مثل شهید کریم صمدزاده طریقت باشیم که بصیرت او افقهای بلندی را می دید و بین اسلام ایرانی! و ایران اسلامی فرق قائل شد و در یادداشتی نوشت:

«ما فرزندان امام خمینی هستیم و در راه او که راه حسینی است  به پیش می رویم.

انقلاب اسلامی ایران آغاز جهاد بر علیه کفر جهانی است.

ما اسلام انقلابی نمی خواهیم!

ما اسلام ایرانی نمی­ خواهیم!

ما وطن پرست و ایران پرست نیستیم.

بلکه ما انقلابی اسلامی و ایران اسلامی می­خواهیم. ایرانی می­خواهیم که در آن بتوانیم خدا را پرستش نماییم و اگر در وطنمان این کار برایمان میسر نباشد به تبعیت از رهبرمان و پیامبرمان حضرت محمد(ص) از وطن حتی اگر آن وطن مکه باشد هجرت خواهیم نمود تا گوشه­ای را بیابیم که بتوانیم در آن خدای یگانه را پرستش نماییم.»

مثل شهدا باشیم.

مثل کریم.

 

مثل میر یعقوب

 

مثل شهید میر یعقوب ریحانی باشیم که می دانست تکلیف حالایش چیست برای همین وقتی از رشته پرستاری قبول شد، نرفت و ماند تا تکلیف جبهه مشخص شود.

مثل شهید میر یعقوب ریحانی باشیم که گفت: ‏

‏«خدایا اول پاکم کن سپس خاکم کن»‏

و خود را به نسیم رحمت الهی سپرد تا او را به پیش خدا ببرد. ‏

اول حق الناس اش را ادا کرد تا سبکبال شود

خودش می گفت در کربلای 5 رفتنی بودم اما حق الناسی به گردن داشتم.‏

حق الناس اش را ادا کرد تا سبکبال شود

تا در عملیات بیت المقدس 2 راه به آسمان باز کند.‏

و حق الله اش را حواله به شهادتش کرد تا خدا او را بیامرزد. ‏

مثل شهدا باشیم ‏

مثل میریعقوب

مِثلِ جلیل

 

مثل شهیدها زندگی کنید،‌ واقعاً مثل اینها زندگی کنید، مثل اینها حرکت بکنید.

مقام معظم رهبری

29/1/1402

اگر در جبهه نبود سه شنبه شبها هر هفته در منزل یک شهید مراسم عزاداری برپا می‌کرد.

در جبهه هم ‏همینگونه بود و جلیل هر کجا که بود مجلس عزاداری برای سیدالشهدا علیه‌السلام هم برقرار بود.‏

وقتی هم نوبت اعزام گردان به خط مقدم بود با صدای خوشش بانگ اذان برمی داشت که:

«مؤذن وِر اذانی، یولا سال کاروانی»

(مؤذن اذان بگو و کاروان را راهی کن)

مِثلِ شهید جلیل مؤذن خوش الحان باشیم.

مثل شهدا

مثل جلیل

 

مسجد لطفعلی خان

(به بهانه روز جهانی مساجد)

این مسجد در ضلع شرقی میدان امام حسین(ع) و نبش خیابان سرداران واقع شده است. بانی این مسجد، لطفعلی­ خان بوده است که به همین جهت نام بانی آن را بر روی مسجد گذاشتند. برادران لطفعلی‌ خان، فتحعلی خان و شیخ علی‌ خان سه مجموعه بنای احداثی عام المنفعه ایجاد کردند. حمام و آب انبار از دیگر بناهای برادران لطفعلی­ خان بودند.

مساحت این مسجد تقریباً 700 مترمربع بوده و به علت قرارگیری در موقعیت مناسب و کاشیکاری­ های زیبا در نمای آن و همچنین برخورداری از دو مناره بلند از نشانه‌های شهری محسوب می‌شود.

مسجد لطفعلی خان در سال­های 3-1392 هجری قمری(1350ش به بعد) به دست افراد خیر مرمت و تجدید بنا گردیده است. تجدید بنای قسمت غربی این مسجد در سال 1393 هجری قمری بدست خانمی به نام حاجیه فاطمه شالچی صورت گرفته است. امروزه این مسجد یکی از مساجد مهم شهر ارومیه بوده و به علت اهمیت تاریخی و عملکردی خود به میدان امام حسین(ع) نیز ارزش ویژه‌ای بخشیده است.(1)

بر اساس اسناد موجود در سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران متولی این مسجد و موقوفات آن (موقوفه حاج علی ­اصغر) تا سال­های نزدیک به انقلاب اسلامی آقای جواد فوزی بوده که قبل از فوت خود، برادرش حاج میرزا (آیت­ الله) محمد فوزی را جانشین خود ساخته و چند سال قبل از انقلاب ایشان امورات مسجد و موقوفات آن را بر عهده داشتند. این مسجد پس از انقلاب به علت شکل ظاهری گنبد و اطراف آن و به لحاظ شور انقلابی مردم به مسجد قدس مشهور گردید که چند سال بعد به علت رعایت احکام شرعی وقف به نام اصلی خود،  لطفعلی­ خان خوانده شد.

در اوایل انقلاب اسلامی، وقتی نهضت قرآن­ پژوهی آیت­ الله محمدامین رضوی در مسجد میرزا حسین­آقا و تفسیر آیت ­الله قریشی در مسجد وکیل­ باشی و اعظم رونق یافت، مسجد لطفعلی­ خان نیز از این بهره بی نصیب نماند.

رضوی عامل شکل دهی به جریان قرآن پژوهی در میان عموم مردم شد. به تبع این حرکت، در سطح وسیع و گسترده­ای جلسات قرآن پژوهی در تمامی محلات شهر نهادینه شد. ازجمله در مسجد اعظم قریشی، در مسجد حاج ابوطالب حاج حبیب مقدس، در مسجد خطیب،  قدسی، در مسجد جنرال سید حمزه موسوی، درمسجد لطفعلی­ خان فوزی، در مسجد میرزاعلی محمد مولودی، در مسجد آقا علی اشرف  محمد علی (محمد تقی) صاحب الزمانی (پسر) و در مسجد حاج عباس حاج غلامرضا (مستوفی) صاحب الزمانی (پسر بزرگ) به تفسیر قرآن برای نمازگزاران مشغول شدند.(2)

در بحبوحه انقلاب نیز در ادامه حرکت مردم تبریز مسجد لطفعلی­ خان یکی از مراکز سخنرانی علما بود:

  قیام 29 بهمن 56 تبریز حقاً تأثیر خودش را روی مردم ارومیه گذاشت و دل­ها را به تپش آورد و زمینه را برای چهلم­های دیگر آماده ساخت. پخش اعلامیه و سخنرانی در مساجد شروع شد... از آن به بعد در مساجد علما تدریجاً برعلیه نظام واکنش نشان دادند.  در مسجد لطفعلی ­خان ده شب سخنرا نی شد و در مسجد اعظم علما به نوبت هر روز یکی صحبت می­کردند . مسجد از مردم موج می­زد.(3)

آیت ­الله سید اصغر ناظم ­زاده نیز در خاطرات خود از آمدن به ارومیه و منبر رفتن خود در این مسجد اینگونه یاد می­کند:

روز دوم ماه مبارک رمضان به ارومیه رفتم. در مسجد لطفعلی­ خان که یکی از مساجد فعال ارومیه بود و جوانان انقلابی صحنه گردان آن بودند مستقر شدم.(4)

یکی از پایگاههای بسیج مهم شهر ارومیه به نام پایگاه ثارالله در این مسجد مستقر بوده و بیش از 70 شهید تقدیم انقلاب نموده است.

 

 

1- مصطفی بهزادفر، در جستجوی هویت شهری ارومیه، ج2 (تهران: سازمان مسکن و شهرسازی استان آذربایجان غربی، 1386) (نسخه پیش از چاپ)، ص 426

2- مسعود آسیوند زاده،  انقلاب اسلامی در ارومیه از1340ش/1961م تا 1357 ش/ 1979 م. ، پایان­نامه کارشناسی ارشد رشته تاریخ گرایش ایران اسلامی، مهر 1384، دانشگاه اصفهان

3- همان

4- داود قاسم پور، انقلاب اسلامی در ارومیه، ج2، (تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1392)،ص 38

رفتی و نمی شوی فراموش

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

ای مرد حماسه و شجاعت

ای مرد نبرد تا شهادت

ای کوه بلند استقامت

سرباز همیشه ولایت

*

ای دفتر خاطرات یاران

ای مرهم جان داغداران

ای شاهد کوچ دوستداران

سردار سپاه پاسداران

*

ای داغ تو داغ باکری ها

شد تازه فراق کاملی ها

یاران همه در تو بود پیدا

بابا و حمید فرخی ها

*

رفتی و نمی شوی فراموش

ای عارف کرده جام حق نوش

بگشاده ز بهر وصل آغوش

رفتی و شدیم جمله مدهوش

*

حقا که «رحیم، قراجه داغی»

بی روی تو نیست میل باغی

در جان تو روشن از شهیدان

صد خاطره همچو چلچراغی

 

حسین غفاری

شنبه، 28 مرداد 1402

سه آزاده

 

گاهی می شد که هر سه در جبهه با هم بودند!

دو برادر همراه پدر

حاج رحیم حسن پور، کریم حسن پور و ذوالفقار حسن پور

هر کدام هم برای خودشان داستانی پیدا کردند.

در ادامه عملیات خیبر در جزایر مجنون حاج رحیم خدمه آرپی جی من بود. در همان یورش اول او را زدند. افتاده بود که بالای سرش رسیدم. بی آنکه از مجروحیتش چیزی بگوید کوله آرپی جی را درآورد و داد به من و گفت: لازمتان می شود!

دیگر او را ندیدم تا اینکه بعدها فهمیدیم اسیر شده است. ماهها بی اطلاعی از رحیم باعث شد یک تشییع نمادین برای او برگزار کنند. بعد که اطلاع حاصل شد او اسیر شده، کریم می آمد سر مزار فرضی رحیم و می گفت : این قبر برای ما رزرو شده، که آخر هم نصیب خودش شد و در آن قبر آرام گرفت و از اسارت تن بدرآمد. (شهادت: 9 خرداد 1367)

بعدها رحیم از اسارت آزاد شد. ذوالفقار هم بهمن ماه 1401 از زندان خاک آزاد شد و به رحمت خدا رفت.  

 

(آقای دکتر محمدعلی ضیایی یادآور شدند که آقای عزیز نیازی نیز به رحمت خدا رفته اند.)