صاحب الامر(عج)

 

حافظ شعری دارد با این مطلع که:

طایر دولت اگر باز گذاری بِکُنَد

یار بازآید و با وصل قراری بِکُنَد

در آن شعر حافظ می رسد به اینجا که :

شهر خالیست ز عُشّاق بُوَد کز طَرَفی

مردی از خویش برون آید و کاری بکند

فیض کاشانی این شعر حافظ را به زیبایی استقبال کرده و در شعر خودش آن مرد را حضرت صاحب الامر، امام مهدی(عج) دانسته است. شعر فیض بدین قرار است:

صاحب الامر مگر باز گذاری بکند

راه بنماید و با عدل قراری بکند

دوش گفتم بکند وعده وفا، قائم حق

هاتف غیب ندا داد که آری بکند

عصر خالی شده از عدل بود کز طرفی

مهدی از غیب برون آید و کاری بکند

ره ندارم بر او تا بدهم شرح غمش

مگرش باد صبا گوش و گذاری بکند

وصل او یا خبر مرگ اعادی یا عدل

یک دعائی ز کسی زین دو سه کاری بکند

تو در این غمکده ای فیض بمان روزی چند

که گذر بر سرت از گوشه کناری بکند

مثل جابر

 

خواب در کنار دوست؛

چه خواب آرامی است!

تمام 18 سالگی اش را گذاشت تا به آرامش برسد.

و به آرامش برساند!

برای همین در وصیت نامه اش می نویسد:

«به از راه به در افتاده ­ها کمک کنید تا به راه آیند.»

درس و مشقهایش را هم با خود به جبهه آورده بود تا هم جهاد نظامی کند، هم جهاد علمی.

اما جهاد معنوی اش از هردوی اینها پیشی گرفت و «جابر سیفی» خیلی زود خود را در عملیات کربلای 5 به مولایش ابا عبدالله الحسین علیه السلام رساند تا کربلایی شود.

مثل شهدا باشیم.

مثل شهید جابر سیفی

مکاشفه

 

خوب نگاه کن!

دوستانت دارند لباس پاسداری به تنت می کنند.

همانگونه که از آنها خواسته بودی

محمدباقر نیکزاد(نفر اول از سمت چپ) دارد به دوربین نگاه می کند.

شاید می خواهد بگوید طولی نمی کشد که من هم به تو می پیوندم!

محمدعلی حبیبی از این دنیا رهیده است و برای همین ابایی ندارد در وصیت نامه اش از مکاشفه اش بنویسد که:

«لحظه ­های موعود فرا می­ رسد.

دیگر زندگی در دنیای مادی به آخر رسیده است.

وقت آن رسیده که عبد به دیدار معبود می­ رود.

بنده­ ای که یک عمر را در عصیان و گناه گذرانده است.

ولی مثل این که دیگر انقلابی در درونش ایجاد شده است.

قلب فشار می­ آورد و اعضاء ‌بدن همگی به لرزه درآمده ­اند.

چشم­ ها چیزهای جدیدی را می­ بیند.

گوش­ ها نداهای جدیدی را می­ شنود.

دست­ها به طرف خدا بلند شده و زبان الهی العفو را ندا می ­دهد.»

 

تاریخ شهادت محمدعلی حبیبی: 20/10/1365 عملیات کربلای 5

تاریخ شهادت محمدباقر نیکزاد: 5/12/1365 عملیات تکمیلی کربلای 5

اربعین

 

هوالشهید

چو خون عاشقان در سرزمینی

بریزد ماند آنجــا چون نگینی

چو می بیخود نماید رهروان را

اگــر افتــد تو را ره اربعینی

(حسین غفاری)

 

به نیابت از شهدا

 

حاج محسن غفاری (پسرم) که متولد 1371 است، امسال برای اولین بار به همراه همسرش راهی راهپیمایی اربعین شده بود.

برای من که داستان راهپیمایی را می گفت این نکته مرا بسیار متأثر کرد که:

«در مسیر راهپیمایی چندین عمود را به نیت هریک از حضرات معصومین سلام الله علیهم طی طریق کردیم و به نیابت از شهدایی که می­شناختم مثل شهیدان علی حمدالهی، سعید خیرآبادی، جلیل مؤذن و ... قدم زدم.»

دیدم شهیدان که خودشان در طواف حضرت سیدالشهدا هستند، برای خودشان از آدمهایی که جنگ را ندیده اند نائب گرفته اند. شهدا در این راهپیمایی تمدن ساز اربعین در حال کادرسازی هستند.

خوشا بحال شهدا...

مثل سعید طلیسچی

 

سختی کار آنجاست که قبل از انقلاب را دیده باشی

پیروزی انقلاب را هم دیده باشی

و از آن میان، راه سعادت را در ورود به سپاه ببینی تا پاسدار انقلاب باشی.

بعد بروی جهاد سازندگی تا بتوانی از دست محرومان بگیری.

برای جهاد معنوی هم بروی جبهه تا توشه برداری

بعد هم از تربیت معلم قبول شد تا شاید دست دانش آموزان را بگیرد.

اما جهاد اکبر سعید آنجا بود که خودش زودتر از همه راهی قله شد و آنجا ماندگار شد تا چراغ راه باشد.

شهید سعید طلیسچی یعنی به تمام معنا انتخاب درست و انسانی به تمام مخلص، با این همه در وصیتش می نویسد:

«در تشییع جنازه من، از خدا بخواهید که گناهم را ببخشد.»

مثل شهدا باشیم

مثل شهید سعید طلیسچی  

مثل مجید

باید مثل مجید بود تا بتوانی کربلای عصر خود را بشناسی و برای هدیه خونت به آنجا بشتابی.

باید مثل مجید باشی تا نعمت انقلاب را بشناسی تا در وصیت نامه خود برای آیندگان بنویسی که این کشتی موج شکن انقلاب عظیم اسلامی را به ساحل سعادت و نجات برسانید. اگر نرسانید ما(شهیدان) از شما شِکوِه خواهیم کرد.

باید مثل مجید بود تا از درس و مشق و دانشگاه خود در خارج از کشور دست بشویی تا بیایی به ندای هل من ناصر ینصرنی امام پاسخ داده باشی.

مثل مجید باشیم

مثل شهدا

مثل شهید مجید امینی فر

مثل علی

 

مثل علی بودن شاید سخت باشد!

آدم یک زمانی مسئول ستاد تیپ 110 شهید بروجردی باشد اما بیاید در جنوب و مانند یک نیروی ساده و گمنام باشد.

ساده و بی ادعا

مثل علی بودن شاید سخت باشد؛

که تمام وجودت مهربانی و لبخند باشد تا هر که از کنارت می گذرد در مغناطیس محبتت گرفتار شود.

و شهید علی حمدالهی اینگونه بود.

مثل شهدا باشیم.

مثل علی باشیم.

مثل سعید

می گفت:

«مسافرم، مسافر خسته ، مسافری که از چندین سال گذشته شروع به مسافرت کرده ام و حالا هم به مقصد نرسیده ­ام. »

شهید سعید خیرآبادی خود را در این دنیا مسافر می دید. برای همین مراقب بود از راهی برود که دیگران در پیروی از او به اشتباه نیفتند. برای همین در یکی از نامه هایش نوشت:

«می­خواهم بروم در حالی که دیگر جای پایی نیز به جا نگذارم. چرا که آن وقت، دیگر مسافران را به اشتباه می ­اندازم و می­ ترسم بعد از رفتن من، باز دیگران به اذیت بیافتند. می ­خواهم چنانکه هنگام شروع مسافرت نامی نداشتم به هنگام رفتن نیز [نامی] به جا نگذارم.»*

مثل شهدا باشیم

مثل سعید باشیم

و مثل سعید مسافر کوی خدا شویم...

 

* از کتاب «مسافر» مجموعه مکاتبات شهید سعید خیرآبادی

مثل کریم

 

مثل شهید کریم صمدزاده طریقت باشیم که بصیرت او افقهای بلندی را می دید و بین اسلام ایرانی! و ایران اسلامی فرق قائل شد و در یادداشتی نوشت:

«ما فرزندان امام خمینی هستیم و در راه او که راه حسینی است  به پیش می رویم.

انقلاب اسلامی ایران آغاز جهاد بر علیه کفر جهانی است.

ما اسلام انقلابی نمی خواهیم!

ما اسلام ایرانی نمی­ خواهیم!

ما وطن پرست و ایران پرست نیستیم.

بلکه ما انقلابی اسلامی و ایران اسلامی می­خواهیم. ایرانی می­خواهیم که در آن بتوانیم خدا را پرستش نماییم و اگر در وطنمان این کار برایمان میسر نباشد به تبعیت از رهبرمان و پیامبرمان حضرت محمد(ص) از وطن حتی اگر آن وطن مکه باشد هجرت خواهیم نمود تا گوشه­ای را بیابیم که بتوانیم در آن خدای یگانه را پرستش نماییم.»

مثل شهدا باشیم.

مثل کریم.