همنشین ملائک

 

مجید از کسانی بود که بسیار در معرفت حضرت حق بالا رفت و نیروهای تحت امر خود را نیز به همین صورت حرکت داد. آنها در یک چله معنوی به قله های عرفان رسیدند و سپس از ملائک الهی مژده را شنید که همگی شهید خواهند شد. مجید در والفجر مقدماتی جلو رفت و مانند ابراهیم، برای همیشه در فکه ماند.
به نیروهایش گفت: بزرگان ما می گویند برای رسیدن به قله های عرفان، چله بگیرید و تلاش کنید گناهی از شما سر نزند.
نیروهایش را با عشق به خدا تربیت می کرد. میگفت در نمازها این دعای امام سجاد را بخوانید: اللهم انی اسئلک حبک، و حب من یحبک، و حب کل عمل یوصلنی الی قربک...
آنقدر عشق خدا در دلهای نیروهایش ایجاد کرد که نماز شب های آنها ساعتها طول می کشید.
روز آخر چله، مصادف شد با شب آغاز عملیات والفجر مقدماتی. به نیروهایش گفت: ملائک را می بینید که به استقبال آمده اند؟ برخی سرها را به علامت تایید تکان می دادند...
به تمام نیروهای گروهان مژده داد که همگی با شهادت خواهید رفت. اما دیر و زود دارد...
آن شب نیمی از نیروها به مانند فرمانده به شهادت رسیدند و بقیه در عملیات های بعدی.
از آن گروهان تعداد بسیار کمی جانباز به جا مانده.

 

بخشی از کتاب: «از گود مافیا تا گود قتل گاه» خاطرات شهید بی مزار فکه «مجید حشمتی»، نشر ابراهیم هادی، 1401، 120 صفحه(قطع پالتویی)

پسر آشیخ محمود

کتاب «پسر آشیخ محمود» خاطرات و تاریخ شفاهی دکتر حسین علایی، استاد مدیریت استراتژیک دانشگاه تهران و یکی از فرماندهان دوران دفاع مقدس است. علایی در این کتاب در ابتدا از کودکی و نوجوانی خود سخن می‌گوید، در ادامه خاطراتی از حوادث قبل و پیروزی انقلاب، شروع جنگ ایران و عراق، تشکیل نیروی دریایی، دوران پس از جنگ، ستاد مشترک و ... نقل می‌کند. با توجه به اینکه علایی مدتی را به عنوان فرمانده سپاه ارومیه آن هم در دوران حساس و بعد از تعویض شورای فرماندهی سپاه و آمدن شهید محلاتی به ارومیه است، ما نگاه ویژه داریم.

در این کتاب که مجلد اول آن است و در 664 ص تنظیم شده است از ص 292 تا 371 به این وقایع ارومیه و استان آذربایجان غربی و وقایع سپاه سابق پرداخته است.

در این کتاب چند عکس جدید از شهیدان مهدی امینی و مهدی باکری که فرماندهان عملیات سپاه ارومیه در دوران علایی بودند به چاپ رسیده است.

غدیریه 5

 

حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی صل الله علیه و آله و سلم داستان غدیر را تنها در همان جغرافیا و در قالب همان زمان خلاصه نکرده بلکه با اعلان حضرت علی بن ابیطالب، امیرالمؤمنین علیه السلام به عنوان جانشین خود هم همان زمان را مدیریت و همان جغرافیا را پوشش داد و هم با اعلان امامانی که از صُلب اویند تداوم زمانی طولانی مدتی را رقم زد:

«هان که من پیامبرم و علی وصی من است، هان مردمان! من رسولم و علی امام و وصی پس از من است و پس از او امامان، فرزندان اویند. آگاه باشید من والد آنان و ایشان از صلب اویند.»

و سپس به آخرین وارث غدیر اشاره می کنند و می فرمایند:

 أَلا إِنَّ خاتَمَ الْأَئِمَةِ مِنَّا الْقائِمَ الْمَهْدِىَّ. أَلا إِنَّهُ الظّاهِرُ عَلَى‏الدِّینِ

 آگاه باشید همانا آخرین امام، قائم مهدی از ماست. هان ! او بر تمامی ادیان چیره خواهد بود.

غدیریه 4

 

لقب امیرالمؤمنین را پیامبر به حضرت علی بن ابیطالب داده و در پایان خطبه غدیر از مردم اقرار می گیرد نه تنها برای حضرت امیرالمؤمنین که برای فرزندان او نیز، چه اینکه می فرماید:

«هان مردمان ! شمار شما بیش از آن است که در یک زمان با یک دست با من بیعت کنید. از این روی خدای عزّوجلّ دستور فرموده که از شما اقرار زبانی گیرم و پیمان سرپرستی علی« امیر المؤمنین » را محکم کنم و نیز بر امامان پس از او که از نسل من و اویند چرا که گفتم فرزندانم از نسل اویند. »

تا جایی که از مردم اقرار می گیرد و می فرمایند به ایشان با لقب امیرالمؤمنین سلام کنید:

مَعاشِرَالنّاسِ، قُولُوا الَّذى قُلْتُ لَکُمْ وَسَلِّمُوا عَلى عَلىٍّ بِإِمْرَةِ الْمُؤْمِنینَ

هان مردمان ! بگویید هر آن چه به شما گفتم ! و به علی با لقب «امیر المؤمنین » سلام کنید.

تا جایی که می فرمایند:

 سبقت جویان به بیعت و پیمان و سرپرستی او و سلام کنندگان بر او با لقب « امیر المؤمنین» رستگارانند و در بهشت های پر بهره خواهند بود .

غدیریه 3

 

در بخش چهارم خطبه غدیر که تعیین ولی و وصی و خلیفه پیامبر است، پیامبر از مردم سؤال می کند که:

ایهاالنَّاسُ، مَنْ اَوْلی بِکمْ مِنْ اَنْفُسِکمْ ؟

ای مردم! کیست سزاوارتر از شما به شما ؟

که البته همه پاسخ می گویند:

قالوا: الله و رَسُولُهُ.

گفتند خداوند و پیامبر او!

لذا پیامبر خدا که سلام و صلوات خدا بر او باد می فرماید:

فَقالَ: اَلا من کنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلی مَوْلاهُ

سپس فرمود آگاه باشید! آن که من سرپرست اویم، پس این علی سرپرست اوست!

سپس لب به دعا برمی گشاید و می فرماید:

اللهمَّ والِ مَنْ والاهُ و عادِ مَنْ عاداهُ وَانْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ واخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ .

خداوندا دوست بدار آن را که سرپرستی او را بپذیرد و دشمن بدار هر آن که او را دشمن دارد و یاری کن یار او را؛ و تنها گذار آن را که او را تنها بگذارد .

 

غدیریه 2

 

غدیریه 2

حضرت رسول اکرم صل الله علیه و آله در بخشی از خطبه غدیریه، حضرت امام علی علیه السلام را که به جانشینی معرفی می کند، او را به تعبیری از آیه 12 سوره یس امام مبین معرفی می نمایند:

مَعاشِرَالنّاسِ،فَضِّلُوهُ. مامِنْ عِلْمٍ إِلاَّ وَقَدْ أَحْصاهُ‏اللَّهُ فِىَّ، وَ کُلُّ عِلْمٍ عُلِّمْتُ فَقَدْ أَحْصَیْتُهُ فى إِمامِ الْمُتَّقینَ، وَما مِنْ عِلْمٍ إِلاّ وَقَدْ عَلَّمْتُهُ عَلِیّاً، وَ هُوَ الْإِمامُ الْمُبینُ الَّذى ذَکَرَهُ اللَّهُ فى سُورَةِ یس: وَ کُلَّ شَىْ‏ءٍ أَحْصَیْناهُ فى إِمامٍ مُبینٍ

ای مردم! علی را فضیلت دهید. هیچ علمی نیست مگر آنکه خداوند آن را در من جمع ‏کرده است و هر علمی را که آموخته‌ام در امام المتقین جمع نموده‌ام، و هیچ علمی ‏نیست مگر آنکه آن را به علی آموخته‌ام. اوست «امام مبین» که خداوند در سوره یس ‏ذکر کرده است: «و هر چیزی را در امام مبین جمع کردیم» ‏

غدیریه 1

 

خطبه غدیر توسط پیامبر اسلام(ص) در واقعه غدیر ایراد و در آن به فرمان خداوند امام علی علیه السلام به عنوان جانشین پیامبر معرفی شد. این خطبه در ۱۸ ذی‌الحجه سال ۱۰ قمری، هنگام بازگشت از حجة الوداع در غدیر خم بعد از نزول آیه تبلیغ ایراد شد. بسیاری از عالمان شیعه و سنی این خطبه را نقل کرده‌اند.

حدیث غدیر بخشی از این خطبه است که در آن، پیامبر فرموده است:«هرکس من مولای (سرپرست) اویم،این علی (ع) مولای (سرپرست) اوست». این بخش از خطبه را بیش از ۱۱۰ نفر از صحابه و ۸۴ نفر از تابعین به صورت متواتر نقل کرده‌اند.

این خطبه از قوی‌ترین دلایل ولایت امیرالمومنین بعد از پیامبر اسلام است. قرائن و شواهد مختلفی این حدیث را در اثبات ولایت امیرالمومنین تأیید می‌کنند. علامه امینی سلسله اِسناد خطبه غدیر را از منابع اهل سنت گردآوری کرده و به همراه سایر دلایلِ اثبات‌کننده واقعه غدیر در یازده جلد کتاب الغدیر منتشر کرده است.

علاوه بر این حضرت رسول اکرم صل الله علیه و آله عبارات فوق العاده بلندی در خصوص فضایل حضرت امیرالمؤمنین بیان داشته اند که امیدوارم در قالب تصاویر و پیامهای کوتاه عرضه کنم.

غدیریه 1:

مَعاشِرَالنّاسِ، أَنَا صِراطُ اللَّهِ الْمُسْتَقیمُ الَّذى أَمَرَکُمْ بِاتِّباعِهِ، ثُمَّ عَلِىٌّ مِنْ بَعْدى. ثُمَّ وُلْدى مِنْ صُلْبِهِ أَئِمَّةُ (الْهُدى)، یَهْدونَ إِلَى الْحَقِّ وَ بِهِ یَعْدِلونَ

هان مردمان! خداوند را صراط مستقیم منم که فرمان به پیروی آن داده و سپس علی است و آنگاه فرزندانم از نسل او، پیشوایان هدایت اند که به راستی و درستی راه می برند و با حق دادگری کنند.

پیکر سالم شهدای کربلا

آرامگاه شهدای کربلا

 

هوالشهید

زنده‌ ی جاوید کیست کشته‌ ی شمشیر دوست

که آب حیات قلوب ، در دم شمشیر اوسـت

گر بشکافی هنوز ، خاک شهیدان عشق

آید از آن کشتگان زمزمه‌ ی دوست دوست

فؤاد کرمانی

 

داشتم کتاب «اختران فروزان ری و تهران» نوشته شیخ محمد شریف رازی را تورق می کردم که در شرح احوال حاج سید ابوالقاسم بن حاج سیدمحمد عصار مطلبی دیدم غریب که در اینجا نقل می کنم :

«...وقتی در عصر ناصر الدین شاه حرم و سرداب حضرت سیدالشهدا علیه الصلوه و السلام احتیاج به تعمیر اساسی داشت، شاه، آیه الله حاج شیخ عبدالحسین طهرانی معروف به شیخ العراقین را برای این خدمت اعزام نمود و او از طهران به کربلا رفت. من کوچک بودم و در خدمت پدرم آیت الله حاج سید محمد عصار به کربلا رفتم و در موقعی که سرداب مطهر را تعمیر می کردند دیدم قبر شریف شهدا را که نبش شده بود بدن مطهر جناب «جون» غلام سیاه حضرت زین العابدین علیه السلام که آخر شهدا قرار داشت، تر و تازه بود و حتی خاشاک و شاخه و برگ درخت خرما را که امام علیه السلام روی او ریخته بود به برکت آن، بدن شریف و ابدان پاک شهدا کربلا تازه مانده است.

ص224 و225

 

توضیح: امیرالمؤمنین علی(ع) «جون بن حُوی» را از فضل بن عبّاس خریداری و به ابوذر هدیه کرد. وی تا هنگام تبعید ابوذر و در تبعیدگاه (ربذه)، در کنار او بود. پس از وفات ابوذر در سال 32 هجری، جون به مدینه برگشت و در خدمت امام علی(ع)، سپس در خدمت امام حسن(ع) و امام حسین(ع) قرار گرفته و در خانه امام سجاد(ع) زندگی می‌کرد. او همراه امام حسین(ع) و اهل بیتش از مدینه به سوی کربلا روانه شد و در زمره یاران آن‌حضرت قرار گرفت.

 

 

 

خارهای خاطر

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

از بس که در این چاه خیالات فتادیم

در باغ جمالش قدمی پا ننهادیم

ترسم نرسد دست به دامان تو ای گل

از بس که بر این خاطر خود خار نهادیم

آزاد و رهائیم ولی جمله اسیریم

آنجا که دل خویش به اغیار بدادیم

بازیچه گردون شده، همبازی اطفال

بر موج خیالات فقط بال گشادیم

ما بی خبران را چه کسی مژده رساند

این قافله بگذشت، و ما در پی بادیم!

 

حسین غفاری

31/3/1402

مُهر خوردن قلبها

تشییع قلوب اثر حبیب الله صادقی 

 

مقام معظم رهبری در تفسیر سوره منافقون وقتی به آیه سوم یعنی:

ذَلِکَ بِأَنَّهُم ءَامَنُواْ ثُمَّ کَفَرُواْ فَطُبِعَ عَلَى قُلُوبِهِم فَهُم لَا یَفقَهُونَ

(این [صفت زشت نفاق و بدى اعمال] به سبب آن است که آنان [نخست] ایمان آوردند، سپس کافر شدند در نتیجه بر دل هایشان مهر [تیره بختى] زده شد، به این علّت [حقایق را] نمى فهمند)

می رسد می فرماید این تذبذب ایمانی، مؤمن شدن و بعد کافر شدن خصوصیت منافقون است و این باعث می شود که بر دل آنها مُهر زده شود.

ایشان از «دل»، آن قوه دراکه و آن نفس بینا و گویا و شنوای انسانی را معنا کرده و به کمک آیات دیگر این مُهر خوردن قلوب را معنا می کنند.

البته تذکر می دهند که این «طبع قلب» تنها برای کفار و منافقون نیست و گاه برای مؤمنین نیز این اتفاق می افتد مانند آیه 93 سوره توبه که عده ای از مؤمنین راضی شدند با خانه نشینان باشند، لذا بر قلبهایشان مُهر خورد:

رَضُواْ بِأَن یَکُونُواْ مَعَ ٱلخَوَالِفِ وَطَبَعَ ٱللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِم فَهُم لَا یَعلَمُونَ

لذا خصوصیات این مُهر خوردن را اینچنین بیان داشتند که:

1- به استناد همان آیه سوم سوره منافقون « فَهُم لَا یَفقَهُونَ» آنها نیکو نمی فهمند. «فقه» یعنی فهم دقیق و عمیق؛ یعنی خوب درک نمی کنند. ظواهر را می بینند.

2- به استناد آیه 93 سوره توبه آنهایی که مهر بر دلهایشان زده می شود « فَهُم لَا یَعلَمُونَ» علم و آگاهی پیدا نمی کنند.

3- به استناد آیه 100 سوره اعراف «فَهُم لَا یَسمَعُونَ»، نمی شنوند. یعنی چیزهای حسی را هم درک نمی کنند. بسته بودن دل کار را به جایی می رساند که محسوسات را هم درک نمی کنند.

چشم باز و گوش باز و دام پیش

سوی دامی می پرد با پر خویش

(مولوی)

 

برداشتی از کتاب: تفسیر سوره منافقون، حضرت آیت الله العظمی خامنه ای، تهران: انتشارات انقلاب اسلامی،  بهار 1402