نقاشی من از علامه سید محمد حسین طباطبایی در سال 1371، دفتر سررسید خودم
علامه طباطبایی و ما ادریک علامه!
البته این عنوان بیشتر برای خود من است که علامه را نمی شناسم! آنکه می خواهد علامه را بشناسد باید زبانش را درک کند. باید حداقلی از علومی را که او می دانسته را بداند. باید اساتید طراز چندمی از اساتیدی که او دیده را ببیند و بعد بتواند از علامه سخن بگوید.
استاد ما حجت الاسلام سید عبدالله فاطمی نیا رحمه الله علیه می فرمودند فردی که نسبت به شخصی ایراد می گیرد حداقل به اندازه او باید درس خوانده باشد تا مثلا بگوید فلانی در این خصوص اشتباه می کند.
در خصوص بهره برداری از هم همینطور است. اما ما به واسطه همین علمای اعلام و استادی چون مرحوم فاطمی نیا و آثار گرانقدر استاد مطهری و بزرگانی چون مرحوم علامه حسن زاده آملی و مفسر بزرگ قرآن استاد جوادی آملی، از زلال چشمه های عرفان این مرد بزرگ و الهی جرعه هایی نوشیده ایم و محبت قلبی به این بزرگوار داریم.
آب دریا را اگر نتوان کشید
هم به قدر تشنگی باید چشید
آدم که یادداشتهای جلسات اخلاقی و عرفانی علامه طباطبایی را که مرحوم حاج شیخ علی سعادت پرور تهرانی در مجموعه 4 جلدی ثمرات حیات را می خواند به عیان دریچه های لطف الهی را به روی خود گشوده می بیند.
رحمت و رضوان الهی بر او و استادانش و شاگردانش باد.
علامه سید محمد حسین طباطبایی متولد 1281 و وفاتش در 24 آبان 1360 بوده است.
